بازدیدهای امروز: 70
بازدیدهای دیروز: 44
مجموع بازدیدها: 221476
[ صفحه اصلی ]
[ وضعیت من در یاهو
[ پست الکترونیک ]
[ پارسی بلاگ ]
[ درباره من ]
از این دیار عاشقان نخواستم ترانه ای /تمام خواهشم همین کسی مرا دعا کند
حقیقت بهائیت
طلوع مهر ( پایگاه تخصصی مهدویت )
پاسخگویی به شبهات
ساجد (دفاع مقدس)
نرگسی
مقام معظم رهبری
ارتباط با حرم امام حسین (ع)
ارتباط با حرم حضرت عباس (ع)
آیت الله جوادی آملی
حاج حمید
آیت الله مکارم شیرازی
آیت الله سیستانی
آیت الله نوری همدانی
آیت الله صافی گلپایگانی
آیت الله دستغیب
مرحوم آیت الله فاضل لنکرانی
مرحوم آیت الله بهجت
ارتباط با حرم امام رضا (ع)
تبیان
آیت الله وحید خراسانی
آیت الله حائری شیرازی
پایگاه اطلاع رسانی مهدویت
پایگاه اطلاع رسانی اسلامی
کتابخانه مجازی فاطمیّه
نهضت مردمی پوسترهای عاشورایی
همه چیز درباره اهل تسنن
تابستان 1386
پاییز 1386
زمستان 1386
بهار 1387
تابستان 1387
پاییز 1387
زمستان 1387
بهار 1388
تابستان 1388
پاییز 1388
زمستان 1388
بهار 89
بهار 89
بهار 90
زمستان 90
بهار 91
پاییز 91
تابستان 91
زمستان 91
بهار 92
بسم الله
نوبت به محمد حسن رسید. سهمیه‌اش را گرفت‌و رفت. چند نفری که رد شدند، نوبت محمد حسین شد. جلو رفت که‌کمپوت بگیرد، اما مسئول پخش، با دیدن او، اول چند بار لب گزید، چشم وابرو بالا و پایین انداخت که: «خجالت بکش!» اما دید محمد حسین همچنان‌گل و سنبل ایستاده و بِرّ و بر نگاهش می‌کند. تا اینکه عصبانی شد و گفت:
بچه برو پی کارت. یک بار دیگه این طرفها پیدات بشه پوست از کله ات‌می‌کنم!
و من فلنگ را بستم. حاجی، همان طور که اسلحه کلاش را از نوکش‌گرفته بود و آن را مثل چوب دستی، به تهدید تکان می‌داد، هنوز دم چادرایستاده بود، از همان دور گفتم: «خُب من با مبهوت کار دارم، گناه که نکردم»!
حاجی با همان غلظت گفت: «هی میره، میگه مبهوت، آخه بچه جان مایک دونه مبهوت نداریم، دو تا داریم، حالا جفتشان هم نیستند. برو یک‌ساعت دیگر بیا که پاک اعصابم را خُرد کردی.»
چاره‌ای نبود، سلانه سلانه رفتم طرف چادرمان. حاجی پیرمردی بودهفتاد ساله و پدر سه شهید که از اول جنگ به جبهه آمده بود و حالا با آن سن‌و سال و قامت تقریباً کمانی، تیربارچی دسته شان بود. در عملیات والفجرهشت، گل کاشت و کلی از خجالت دشمن درآمد و از بس عصبانی و جوشی‌بود میان بچه‌ها به «حاجی آقا خشونت» معروف شده بود. تا می‌خواستی‌چیزی بگویی، با آن چشمان گود افتاده و ریزش همچین بهت زُل می‌زد که‌انگار هیپنوتیزمت می‌کرد.
اگر جرأت می‌کردی و می‌خواستی سر به سرش بگذاری، یهو می‌پرید وبا هر چه که دم دستش بود، (کاسه، قابلمه، قندان و حتی اسلحه) همچین‌می‌کوبید توی سرت که برق سه فاز از کله ات می‌پرید و تا هفت نسل بعد ازخودت به بیماری «میگرن» مبتلا می‌شد. اکثر بچه‌ها که کارشان به او می‌افتادو می‌خواستند خدمتش شرفیاب شوند، کلاه خود آهنین بر سر می‌گذاشتند،انگار که می‌خواهند به حضور رستم دستان مشرف شوند!
و اما «مبهوتها»! محمد حسن و محمد حسین مبهوت، دوقلوهایی بودندهم شکل و هم قد. مثل سیب سرخی که از وسط نصف شده باشد. همیشه‌بچه‌ها، آن دو را با هم اشتباه می‌گرفتند. اتفاقاً همین موقعها بود که اتفاقات‌جالب و با مزه‌ای رخ می‌داد.
درپادگان دو کوهه که بودیم، یک روز که از پیاده روی اشکی و خسته‌کننده برگشتیم، تدارکات گردان ناپرهیزی کرد و با ولخرجی شروع کرد به‌پخش کمپوت و آب میوه. بچه‌ها با بی حال صفی تشکیل دادند و هر کدام به‌نوبت سهمیه شان را گرفتند. نوبت به محمد حسن رسید. سهمیه‌اش را گرفت‌و رفت. چند نفری که رد شدند، نوبت محمد حسین شد. جلو رفت که‌کمپوت بگیرد، اما مسئول پخش، با دیدن او، اول چند بار لب گزید، چشم وابرو بالا و پایین انداخت که: «خجالت بکش!» اما دید محمد حسین همچنان‌گل و سنبل ایستاده و بِرّ و بر نگاهش می‌کند. تا اینکه عصبانی شد و گفت:
ـ برادر این چه کاریه که می‌کنی؟ این کارها برای یک رزمنده مسلمان‌زشته، برو، خدا خیرت بده برو!
طفلکی محمد حسین جا خورد. گیج مانده بود که این بابا چه می‌گوید ومنظورش چیست. آش‌ِ نخورده و دهان سوخته شده بود. کمی فکر کرد وسپس راه افتاده رفت. چند لحظه بعد، هر دو پیدایشان شد. محمد حسین ومحمد حسن، آن بنده خدا که کلی زده بود توی حال او، چشمانش گرد شد ودهانش از تعجب باز ماند. اما یک دفعه زد زیر خنده. حالا نخند، کی بخند.کمپوت را به طرف محمد حسین پرت کرد و در حالی که از خنده روده برشده بود از او عذر خواست.
این گونه حوادث، در صف «کاخ سفید» (دستشویی) ـ گلاب به رویتان هم پیش می‌آمد.
در منطقه و در اردوگاهها آب لوله کشی نبود. بچه‌ها آفتابه را می‌بردند واز منبع آب پر می‌کردند. وقتی محمد حسن از کاخ سفید بیرون شد، محمدحسین آفتابه را از دست او گرفت تا ببرد و پر کند. بچه هایی که تا آن موقع آن‌دو نفر را با هم ندیده بودند، جا خوردند و فکر می‌کردند زمان به عقب‌برگشته است و یا به قول سینماچیها «فلاش بک» شده است!
حالا برویم به دشت شلمچه. ببینیم آنجا چه خبر بود:
بوی باروت و دود، با عطر گل محمدی و گلاب یکی شده بود. تانکهای‌دشمن، با سر و صدا می‌آمدند، ویراژ می‌دادند و جلوی ما عرض اندام‌می‌کردند. اما با انفجار یک گلوله آر پی جی در نزدیکی شان، فلنگ رامی‌بستند، پشت به دشمن و رو به میهن الفرار.
دو قلوهای قصه، محمد حسین و محمدحسن، لب دژ نشسته بودند وتانکهای سوخته دشمن را می‌شمردند و برای بچه‌های واحد ضد زره، که‌اشک تانکهای دشمن را درآورده بودند، دست تکان می‌دادند و خسته‌نباشید می‌گفتند.
ساعتی بعد با دیدن پیکر خونین محمد حسن، خشکم زد، او را به سنگربهداری بردیم. سعی می‌کرد بخندد. خون از پایش سرازیر بود و نفس نفس‌می‌زد. گذاشتیمش داخل آمبولانس و... برو به سلامت و ساعتی بعد، خودم‌مجروح شدم و سوار بر آمبولانس راهی عقبه خط. با تعجب محمد حسین رادیدم که خونین و مالین کنارم دراز کشیده بود. پای او را هم ترکش نوازش‌کرده بود. گفتم:
ـ مثل اینکه شما دو تا داداش ول کن همدیگر نیستید. واقعاً که دوقلوهای‌عجیبی هستید.
و محمد حسین همانطور که درد می‌کشید، خندید. میانه جاده چشممان‌به حاجی آقا محمدی افتاد. ترکش به دستش خورده بود و کنار جاده، برای‌آمبولانس دست تکان می‌داد. آمبولانس، زیر باران تیر و ترکشهایی که سر زده‌می‌آمدند، ترمز زد تا حاجی هم سوار شود. با ترس، رو به محمد حسین‌گفتم:
ـ ای وای دخلمان درآمد. حاجی آقا خشونت!
و رنگ صورت او هم مثل صورت من پرید و شد عینهو گچ!
___________________
میلاد اباعبدالله الحسین و اباالفضل العباس و امام علی ابن حسین (علیها السلام) بر شما مبارک.