بسم الله

- آقا جان ! سلام . حال شما خوب است . اوضاع و احوالتان چطور است . خوب خدا را شکر ...

- الحمدالله ، بچه ها هم خوبند ، هی می گذرد ، همه سلامتند ، کار وبار هم خوب است ...

مبهوت به او نگاه می کردم و به سخنانش گوش می دادم . بعد از سلام واحوالپرسی پایش را به طرف ضریح کشید گفت : « آقا ، ببین پاهایم زخم شده ، می شود دستی بر آنها بکشی . »

راست می گفت . پایش بر اثرخارهای بیابان زخم برداشته بود .

- آقا ممنون این یکی هم ، آهان ، خوب است ، یک دست هم به این بکشید ، ممنونم ...

 زخم ها یکی یکی به هم می آمد والتیام می یافت . از جا بر خاست . کمی عقب عقب رفت .

- نه آقا ، باید بروم ، بچه ها تنهایند و گوسفندها را هم در صحرا تنها گذاشته ام . باز هم خواهم آمد . ممنون به امیددیدار ...

وارد حیاط شد . با سرعت دنبالش رفتم. سلام کردم و گفتم با که بودی ؟

- علیکم السلام. با اربابم ابالفضل.

- مگر او را می بینی ؟

جوابی داد که یخ کردم و هنوز شرمنده ام و از خود خجالت می کشم.

- مگر تو کوری. ارباب با این عظمت در آنجا نشسته است. او را نمی بینی؟!

بر اساس خاطره ی حاج عباس کیشوانی

خادم حرم حضرت ابالفضل (ع)

منبع :هفته نامه آینده سازان، شماره 139، 16 تیر 1386